تنهایی در مقابل کار تیمی!

نگرش شکایت فرد اغلب درجه های یک فرد متوسط ​​را محدود می کند ، این هرگز در یک فعالیت سازمان اتفاق نمی افتد. دانش آموزان این گروه تمایل دارند که اعضای دیگری را به سمت افراط سوق دهند ، بنابراین بهترین ها را از همه به دست می آورند. فرض کنید چندین دانش آموز خواسته شده است که یک آمفی تئاتر رومی را با برخی مدرنیته ایجاد کنند. هر فرد ساختار را در افکار خود درک می کند ، این منجر به بحث سالم در مورد ظاهر می شود. جایی که در واقع افکار طراحی هر فرد بر خلاف سایر دانش آموزان تأیید می شود ، که به جای اینکه اجازه دهد هوای نارضایتی در آن مستقر شود ، در ارائه بهترین های هر دانش آموز کمک می کند.

در تنهایی ، فرد متوسط ​​تمایل به تمرکز بر جنبه های جزئی دارد و در نهایت حس جهت را از دست می دهد. این به ندرت در یک فعالیت سازمانی اتفاق می افتد ، همیشه کسی وجود دارد که بتواند به کجا می رود. علاوه بر این ، به انجام یک عمل متعادل کمک می کند ، یعنی کمبود شخص توسط شخص دیگری در این گروه تکمیل می شود. این در واقع قدرت افراط در فعالیت گروهی است. سرانجام منجر به نتایج بهتر ، افزایش در بهره وری و چابکی می شود. ترکیبات برنده از فعالیت گروهی اعضای فردی خواهند بود ، آنها قادر به ایجاد یا شکستن تجربه هستند.

شرایطی وجود دارد که فعالیت انفرادی به طور مؤثرتری کار می کند ، در صورت فعالیت که فاقد وسعت است. در حالی که فعالیت گروهی پس از فعالیت چشمگیر است ، وسعت نشان می دهد که برای یک شخص بسیار زیاد است. صرف نظر از هر یک از این موارد ، فعالیت گروهی اغلب کار می کند.